Doğa

Yemyeşildi yaprakları, yeşilin en koyusu en canlısıydı. Toprağa sıkıca tutunmuştu kökü,iyice inmişti derinlere,ihtiyacı olan en derinlerdeyse bile ulaşması için bahşedilmiş bir güç vardı sahip olduğu.Gövdesi kalın ve dimdikti,tüm rüzgarlara karşı meydan okurcasına yıkılmadan durabiliyordu.Ayrıca doğada da tek değildi.Arkadaşları vardı;yaprakları arasında uçuşan rengarenk kelebeklere,dallarına konan,yuva yapan kuşlara sahipti… Her şey çok güzeldi. Doğa tüm imkanları sağlıyordu yaşamını devam ettirmesi için. O bir ağaçtı, yaşam kaynağıydı özgürlüktü... Tüm canlıların nefes almasına olanak sağlayan doğanın en kıymetlisiydi. O huzur verendi… Yalnızca bu aralar bir şeyler yolunda gitmiyordu. Çevrede garip olaylar baş gösteriyordu. Üstelik o kalın gövdesine isimler kazılıyor anlamsızca şekiller çiziliyordu. Sanırım bunu aşktan ötürü yaptıklarını söylüyorlar kendilerini öyle rahatlatıyorlardı insanlar… Gövdelerine attıkları her çizik küçük gibi gözükse de ağaçları günden güne yıpratıyordu. İnsanların bir şeyi canlı olarak düşünebilmeleri için hareket mi lazımdı? Evet işte bende hareket ediyorum diyordu oradan ayçiçeği.. Güneşe yüzümü dönüyorum. Sonra bir akşamsefası diyordu ki; ben de akşam kapıyorum çiçeklerimi, gündüz açıyorum. Sonra bir küstüm otu;bana dokunmayın ürküyorum. Peki hangi cansız varlık bunları yapabilir hangisi? Sonra bir ağaç; hangi cansız varlıkta benim sahip olduğum arkadaşlar var? Hiç gördünüz mü bir kütüğün başında durmadan ahenkle dans eden kelebekleri, ya da hiç gördünüz mü yuva yapan kuşları rengarenk kanatlarını? Benim de canlı olmamı anlamanız için daha ne göstermeliyim size? İnsanların bunu anlaması için çok geç olmaması gerekiyordu.

                                                                                  Melike Özcan